Zawilgocenie kapilarne

Woda obecna w gruncie wnika w fundamenty budynku, a siła efektu podciągania kapilarnego transportuje ją w górę do momentu zrównoważenia przez ciężar wody. Skutkiem tego zjawiska jest zawilgocenie kapilarne murów zewnętrznych i wewnętrznych budynku, w sytuacji kontaktu tych murów z wilgotnym gruntem i braku właściwej blokady izolacyjnej.

Kapilarny transport wilgoci dotyczy przede wszystkim ścian piwnic i parteru w sytuacji, gdy wykonano je z tradycyjnych materiałów budowlanych o kapilarno- porowatej strukturze. W materiałach posiadających taką budowę ciecz tworzy na granicy fazy gazowej i ciekłej menisk wklęsły, przy którym powstaje tzw. siła kapilarna. Jej działanie sprawia, że ciecz przemieszcza się w górę do momentu, gdy ciężar jej powstałego słupa zrównoważy siłę kapilarną. W cieńszej rurce (kapilarze) ciecz ją wypełniająca waży mniej, więc pod wpływem siły kapilarnej może wyżej wspiąć się w górę.

W normalnych warunkach równowaga pomiędzy odparowaniem wody, jej ciężarem a siłą podciągania kapilarnego sprawia, że budynki pozbawione izolacji poziomej podlegają zawilgoceniu kapilarnemu do wysokości około 1,5 m ponad poziomem wnikania wody w mur (np. gruntu).

Wysokość ta może zmieniać się pod wpływem różnego rodzaju czynników specyficznych (średnica kapilar muru, elektrochemicznych własności tynku, występowania pól elektrycznych i elektromagnetycznych w pobliżu budynku (stacja transformatorowa lub nadajnik radiowy).

Proces kapilarnego zawilgocenia muru powoduje, jako zjawisko towarzyszące, wprowadzenie znacznej ilości szkodliwych soli, które są na skutek dalszych przemian (głównie krystalizacji) – przyczyną technicznej degradacji murów.

A. Menisk wklęsły
B. Menisk wypukły